Bij fietsbanden is het profiel veel minder belangrijk dan bijvoorbeeld bij autobanden. Daarom kan een band met een versleten profiel zonder problemen gebruikt worden (uitzondering: MTB banden).

De band is versleten en moet vervangen worden als op het loopvlak de anti-leklaag of het karkas zichtbaar wordt. Omdat de bescherming tegen een lekke band ook van de sterkte van het loopvlak afhangt, kan het verstandig zijn de band eerder te vervangen.

Vaak gaan de zijkanten van fietsbanden kapot nog voordat het loopvlak versleten is. Deze voortijdige slijtage is in de meeste gevallen te wijten aan een voortdurend te lage bandenspanning. Wij adviseren dan ook om beslist de bandenspanning minstens éénmaal per maand met een manometer te controleren en, indien nodig, na te pompen.

Het is erg moeilijk om hier een uitspraak over te doen, want de uitkomst is sterk afhankelijk van de bandenspanning, belasting, weggesteldheid, temperatuur en rijstijl. Bij hoge temperaturen, een grote belasting en ruw asfalt slijten banden bijvoorbeeld beduidend sneller dan normaal.

Bij Schwalbe standaardbanden kan men grofweg uitgaan van een kilometrage van 2.000 tot 5.000 kilometer.

De banden uit de Marathon-familie gaan in de regel tussen de 6.000 en 12.000 kilometer mee. Bij de lichte Marathon Racer en Marathon Supreme is dit wat minder (ca. 5.000 tot 9.000 km). Uitmuntend is de Marathon Plus met een extreem hoog kilometrage van meestal meer dan 10.000 kilometer.

Bij MTB-banden kan men hierover geen zinvolle opgave doen omdat de rijstijl hier van te grote invloed is.

Onze top wedstrijdband Schwalbe One gaat in de regel tussen de 3.000 en 7.000 kilometer mee.

Helaas bereiken veel banden niet het mogelijke kilometrage, omdat ze voortdurend met te weinig bandenspanning bereden worden. Zonder een toereikende bandenspanning kan de band de last niet goed dragen. De zijkanten van de band moeten zich dan bij het rollen bovenmatig vervormen. Dit kan een band slechts beperkt opbrengen. Op een bepaald moment is de zijkant overbelast en scheurt.

Afbeelding 1 laat de typische scheurtjes door overbelasting zien die door te weinig bandenspanning ontstaan. Weinig grotere scheuren in het bovenste deel van de zijwand. De tweede afbeelding daarentegen toont normale scheurtjes door ouderdom (op basis van een hoge veroudering en/of een slecht rubbermengsel). Deze scheurtjes zijn eerder klein en over de gehele zijwand verdeeld. In de praktijk is de overgang tussen deze twee scheurtjes vaak vloeiend zodat de oorzaak niet altijd duidelijk zichtbaar is.

Ook de afbeeldingen 3 t/m 5 tonen duidelijke tekenen van voortdurend te weinig bandenspanning. Typische sporen van slijtage: de band is niet in het midden het meest afgesleten, maar links en rechts van het midden.

Onze banden zijn - in het algemeen - ontworpen voor fietsen en daardoor niet altijd optimaal geschikt voor multi-track voertuigen zoals bijvoorbeeld driewielers.

In tegenstelling tot een (single-spoor) fiets kan een driewieler gewoonlijk niet in de bocht “hangen”. In de bocht “schuift” het voertuig dan dwars tegen de rijrichting tegen de ingestuurde voorwielen in (onderstuur). Afhankelijk van de rijstijl en de constructie van het voertuig kan dit effect een significant hogere slijtage veroorzaken.

Bij een extreem hoge slijtage, bijvoorbeeld als de band binnen 1.000 km versleten is, dan is de oorzaak meestal te wijten aan het feit dat het “spoor” van het voertuig niet goed ingesteld is. Zelfs bij rechtdoor rijden genereren de tot de rijrichting “schuin” staande banden een verhoogde wrijving en dus overmatige slijtage.

Hetzelfde geldt voor de banden van een aanhanger. Op een fietsaanhanger moeten de banden doorgaans noch aandrijf- noch stuurkrachten overdragen. Daarom is de slijtage normalerwijze zelfs aanzienlijk lager als aan een fiets. Als hier een opvallend ernstige slijtage optreedt, dan heeft het hoogst waarschijnlijk iets te maken met de spoorinstelling van de aanhanger.